$naam

Wat is dat toch met pelgrimstochten? Martin Sheen speelt de hoofdrol in The Way, over een man die na de dood van zijn zoon sterk de behoefte voelt om de Camino de Santiago de Compostela te lopen, een beroemde bedevaartsroute. In This Must Be The Place komt Sean Penn uit zijn zelfgekozen ballingschap in Dublin om in Amerika zijn familie te leren 'begrijpen'.

Een paar jaar geleden liep Bill Bryson de Appalachian Trail met het vage idee dat het hem op de proef zou stellen en hem zou helpen zijn land beter te begrijpen. Al lijkt het idee van een religieuze pelgrimstocht ouderwets, de behoefte naar een reis die inzicht biedt, is sterk.

Ik heb Croagh Patrick in county Mayo in ieder geval uit nieuwsgierigheid beklommen in plaats van uit overtuiging. Ik kom uit het niet bijzonder godsdienstige Dublin en wilde weten waarom het katholicisme zo'n sterke invloed heeft. Ook de lichamelijke uitdaging sprak me aan. Het is de bedoeling dat een bedevaartstocht zwaar is. Het idee is dat des te moeilijker de tocht is, des te groter de spirituele overtuiging.

Dat is allemaal goed en wel, maar weinig mensen zijn bereid die inspanning te leveren. Ook zijn er maar weinig mensen die vinden dat hun ziel dusdanig bezoedeld is dat een maand (of zelfs twee) vrij nemen gerechtvaardigd is. Zelfs Brysons poging om de Appalachian Trail te lopen, kostte hem weken en hij liep uiteindelijk slechts een derde ervan.

De Tochár Phadraig Pilgrim Walk is maar 35 km en loopt van de Ballintubber Abbey tot de voet van Croagh Patrick. Maar als je dat ook wat veel vindt, kun je in een paar uur Croagh Patrick beklimmen.

Het religieuze aspect van Croagh Patrick is sterk – in het begin voelde ik me als een goddeloze vis op het droge. Een bedevaartstocht begint vaak als iets individueels, maar eindigt als iets gemeenschappelijks. De ervaring is zo speciaal door de mensen die je onderweg tegenkomt. Toen ik begon met lopen, dacht ik alleen aan de inspanning die me wachtte.

Je klimt langzaam hoger, je kletst, je struikelt. Je krijgt een hand aangereikt, mensen knikken je toe en zeggen iets vriendelijks terwijl je passeert. Dan – als een zegening van boven – komt de zon tevoorschijn en draait iemand zich om die in stille verwondering een zucht slaakt, en deel je met vreemden het adembenemende uitzicht over Clew Bay.

Op het moment dat je de top bereikt, voel je je niet alleen verbonden met de mensen om je heen, maar met alle mensen die door de eeuwen heen op dezelfde plek hebben gestaan. Het is een duizelingwekkend gevoel en het verandert je.

Hoe heeft Croagh Patrick me veranderd? Ik moet toegeven dat ik me opener voelde, voldaan en vreemd genoeg ook vredig.