Kajakken in Dublin Bay

Een zeehond wuift naar ons. Als een liggende vorstin steekt haar silhouet af tegen de schemerende hemel. Ze heeft haar hoofd omhoog en ook haar staart, haar rug gebogen over de rots en haar voorste flipper omhoog gestoken als een hand die naar haar voorbijkomende onderdanen wuift. Ze zou de koningin van Dalkey Island kunnen zijn: half zeewezen, half landzoogdier ... wellicht een van de zeemeermin-achtige Selkies die in Keltische legenden voorkomen.

Onze kajakgids, Jenny Kilbride, vertelt dat ze al de hele middag op die rots ligt. En nu het vloed wordt en het water om haar heen omhoog komt, heeft ze nog niet zoveel zin om haar comfortabele plekje te verlaten om haar avondmaaltje bij elkaar te vangen in het hoge water.

We drijven rustig in de buurt en genieten van een kleine pauze na onze ontspannen zeekajaktocht vanuit Bullock Harbour langs de rotsachtige kust van het zuiden van county Dublin. Naarmate onze ogen zich aanpassen, zien we steeds meer zeehonden die zich open en bloot op de rotsen 'verstoppen'.

Het leigrijs en taupebruin van hun gevlekte vacht, dat wordt genuanceerd door tinten eikleurig blauw en roomwit, werken als uitstekende camouflage wanneer ze op de met zeewier en mossen bedekte rotsen liggen. Al snel zien we er tientallen ... ze kruipen als het ware tevoorschijn uit het levende landschap waar ze een integraal deel van uitmaken. Niet dat ze zich hoeven te verbergen: ze hebben hier helemaal geen roofvijanden.

"Dit is een zeehondenparadijs", bevestigt Jenny. "Ze hebben hun rotsen om op te zonnen, al deze heerlijke koudwatervissen om te vangen en niemand die ze stoort. De boten kunnen niet in de buurt komen, omdat het te rotsachtig is aan deze kant van het eiland. Dus ze zien alleen kajakkers en wij laten ze met rust."

Terwijl wij in het water dobberen, zingen de zeehonden naar ons ... nou ja eigenlijk naar elkaar, maar als echte groupies mogen we ook naar ze luisteren. Een langbenige reiger tuurt stilletjes de kust af en een aalscholver steekt zijn kleine zwarte kop uit het water om snel even te luisteren. Een paar noordse sterns schermutselen wat in de lucht voordat ze weer aan het werk gaan en razendsnel al duikend op vis jagen.

Andere brengen een hoog geluid voort dat ver over het laaggelegen eiland te horen is, weergalmt in de wirwar van konijnenholen, langs de Martello-toren schiet (een van de 48 torens die aan de Ierse oostkust werd gebouwd uit angst voor een napoleontische invasie die nooit is gekomen), tot aan de oude Britse munitieopslagplaats, die al lang geleden door een kudde wilde geiten is ingenomen.

Geen wonder dat ze samen met zeevogels hier in de zomermaanden komen uitrusten, nestelen en broeden. Omdat de populatie afnam hebben lokale natuurbeschermers Dalkey Island (en de nabijgelegen Lamb Island en Maiden Rock) ook tot een paradijs voor sterns gemaakt. Ze hebben bijvoorbeeld takken geplaatst, zodat meeuwen niet in duikvlucht hun eieren kunnen stelen. In 2019 werden er op Dalkey Island voor het eerst kuikens van de noordse stern geboren. Natuurlijk worden de bezoekers van het eiland gevraagd om de beschermingsmaatregelen te respecteren en de vogels niet te storen. Lamb Island en Maiden Rock zijn beide gesloten voor publiek.

Zelfs zonder de sternnesten om te roven, is het hier toch wel een paradijsje voor zeemeeuwen. Ze hebben volop keuze uit de kelpwouden, het blaas- en bruinwier en de langs de kustlijn bewegende kleine krabbetjes die allemaal tevoorschijn komen als het eb is. In de rotsen boven de vloedlijn zijn een hoop nesten. Dit is de ultieme hangplek voor de donkere tienerzeemeeuwen, die zich nooit laten zien in de hoofdstad, op slechts 13 km afstand.

Wij bevinden ons aan de westkant van Dalkey Island, een klein eilandje van negen hectare vlak bij Sorrento Point, wat op zijn beurt weer het meest zuidelijke puntje van Dublin Bay is, recht tegenover Howth Head in het noorden. Ook hebben we een volledig uitzicht op Killiney Bay, op de achtergrond ingekaderd door Bray Head, Sugarloaf Mountain en Djouce Mountain. Op de voorgrond zien we Vico Road, waar een gestage stroom zwemmers al de hele dag afdaalt om van de rotsen af te duiken en in het water te zwemmen waar zich ook regelmatig scholen bruinvissen en groepen dolfijnen ophouden.

Ik ben opgegroeid in dit frisse, magische water. Ik heb leren zwemmen in het veilige water van Seapoint Beach, het strand met Blauwe Vlag in Monkstown. Later zwom ik in het diepe water van de Forty Foot in Dun Laoghaire, dat James Joyce de 'snot green sea' noemde en als zodanig vereeuwigde in de openingshoofdstukken van Ulysses.

Maar het is de Victoriaanse zwemplek 'The Vico' die ik het meest koester. Het uitzicht is er spectaculair en verveelt nooit. Zelfs lokale mensen die opgegroeid zijn in dit water kunnen nog heel veel leren tijdens deze kajaktocht bij zonsondergang.

Jenny heeft veel verhalen over de levendige geschiedenis van het eiland. Ik hoor dat de resten van speerpunten en bijlen aantonen dat dit eiland al vanaf het neolithicum (oftewel de nieuwe steentijd) is bewoond, dat scherven van oud aardewerk suggereren dat het wellicht een handelspost is geweest voor de Romeinen, en zeker voor de Vikingen en de Normandiërs.

En dat het gebied rond Dalkey Sound een belangrijke aanlegplaats was voor kostbare vracht, voordat Captain Bligh (ja, hij van de muiterij) aan het begin van de 19e eeuw voorstelde om de Bull Wall te bouwen om de verraderlijke zandbanken van de baai te verleggen.

Om deze waardevolle plek te beschermen, werden er zelfs zeven lokale kastelen gebouwd in wat nu het museumdorp Dalkey is. Als waarschuwing aan potentiële piraten en om te laten zien dat misdaad niet loont, werden plunderaars aan de galg gehangen op de rotsige plek waar de vuurtoren van Muglins nu staat.

Ik wist niet eens dat Dublin Bay een beschermd Unesco-biosfeerreservaat is, en dat het wordt erkend om zijn unieke biodiversiteit. "De meeste Dublinners met wie ik spreek, beseffen zich dat niet," zegt Jenny "en ook niet dat Dublin de enige hoofdstad ter wereld is die zich in een biosfeer bevindt. Dat is toch hartstikke cool!"

"Het is zo mooi dat we zo dicht bij de stad Dublin deze geweldige natuur hebben," zegt ze, "het is echt maar een klein stukje met de trein." "Ik vind het heerlijk om hier met de kajak te komen, nog meer dan met een boot. Je bent zo dicht bij het water dat je je er echt een deel van voelt."

Kajakken is te vergelijken met fietsen: als je je in een langzamer tempo verplaatst, heb je de tijd om de details te zien, horen en ruiken die verloren gaan als je in een gemotoriseerd voertuig reist. Je komt op plekken waar anderen niet kunnen komen: vlak langs de kust varen, een klein baaitje binnengaan en achter de rotsen dobberen om zeehonden te bespioneren.

Toen ik aan deze tour begon, had ik nauwelijks ervaring met kajakken en ik was best zenuwachtig om op open zee te peddelen. Maar ik heb nieuwe vaardigheden opgedaan en heb nu veel meer vertrouwen. Ik was onder de indruk van de manier waarop Jenny en haar assistent Rob voor ons zorgden tijdens de drie uur durende tour. Vóórdat we begonnen leerden ze ons de nodige peddelvaardigheden en veiligheidstechnieken. Het vaartempo was rustig, ook voor beginners. Bovendien checkten ze regelmatig of we ons nog wel allemaal happy en veilig voelden. Dat waren we zeker.

Terwijl we de zonsondergang tegemoet peddelen en met het stijgende tij terugkeren naar de haven van Bullock, bedenk ik me hoeveel we hebben geleerd. Vectoren en hoe je ze gebruikt als je een snelstromend water oversteekt (denk als een eend). Dat je 'minder is meer' moet denken als je peddelt, dat je door vlak langs de kust te varen voorkomt dat je tegen de stroom ingaat.

Maar wat ik vooral heb geleerd is dat er nog zoveel valt te ontdekken rondom de vele prachtige plekken langs de Dublin Coastal Trail, zelfs voor een local die in deze wateren is opgegroeid. Ik kan niet wachten om de DART te nemen en nog meer avonturen op zee te beleven.